“Mama kun je mij helpen?”

Ik weet niet hoe het jullie is vergaan de afgelopen Corona weken maar ik merkte dat ik het best druk vond, mijn hoofd stroomde over zo nu en dan en de ene dag was zeker de andere niet. Als alle kinderen de ene dag helemaal lekker zelfstandig aan het werk waren, bleken sommigen deze vaardigheid de volgende dag compleet verloren te hebben. “Mama, kun je me helpen” is een veel gehoorde opmerking en ik heb zelfs gekscherend gezegd dat ik er mijn ringtoon van ging maken.  

Ik maak er nu een grapje van maar ik merkte bij mezelf dat ik best op scherp stond en de neiging had meteen op te springen als ik een hulproep hoorde.
Was mijn eigen hoofd ook verdwaald..? Ik weet toch heel goed, dat ik niet iets toevoeg als ik meteen opspring en de helpende hand toereik. Juist het zelf doen, even de frustratie voelen dat iets niet meteen lukt, zelf verder nadenken, fouten maken en het blije gevoel als het uiteindelijk wel lukt is zo belangrijk voor de ontwikkeling van het kind. Als ik hen alsmaar help of opvang nog voor ze kunnen vallen geef ik dan niet onbewust het signaal dat ze het zonder hulp niet kunnen en creëer ik dan geen probleem zoals b.v. onzekerheid en/of faalangst.

Ja, ik weet het allemaal heel goed en toch leek er een oerinstinct in mij te zijn, die maakte dat zodra ik een zucht, steun of de magische woorden ‘mama’ hoorde, ik oren op steeltjes kreeg en mijn spieren ready to go waren.

De populariteitsprijs heb ik thuis niet gewonnen, omdat ik ze dus niet elke keer ben gaan redden. Ik heb op mijn handen gezeten, heel veel koffie gedronken, ik heb zelfs geprobeerd om me met een tablet op de wc terug te trekken zoals best veel mannen schijnen te doen.. maar dat bleek niks voor mij. Natuurlijk heb ik hier en daar echt wel geholpen, met het proces van hoe kun je zelf tot een antwoord komen. Natuurlijk was ik soms stom omdat ik het niet overnam en de opgaven ging maken. Kunnen we ruzie maken hier thuis, zeker! Maar het mooie is dan het goed maken en die hemelse knuffels die daarbij horen.